"Het paard als spiegel..."

Het is weekend en om 9.50uur staat Linda op de stoep. Ze heeft om 10.00uur en afspraak voor een sessie. Ik heb de haard in onze workshopruimte al aan gemaakt en de koffie en thee staan klaar. De paarden staan lekker te knabbelen op hun hooi en de honden dartelen buiten rond in een mager zonnetje.
Linda komt wat gespannen binnen en begint meteen te vertellen wat ze voor vandaag in gedachten had. Ze heeft van een aantal mensen gehoord dat het hoog tijd is om te leren haar grenzen aan te geven. daarom is ze hier. Als ik haar  vraag wat ze met paarden heeft, dan geeft ze aan, dat ze het idee met paarden te werken, best spanend vindt.  Ze babbelt aan één stuk door. Ze heeft er genoeg van zegt ze, dat mensen steeds maar over haar grenzen gaan. De kinderen die luisteren niet en haar partner die neemt haar niet serieus. Ook op haar werk krijgt ze geen voet aan de grond. Ze is niet voor niets ziek thuis, geeft ze aan.
Ik neem haar mee de paddock in en vraag haar of ze een voorkeur heeft voor één van de paarden. Ze kijkt me verrast aan. Moet ze er één uitzoeken? Ze denkt even na en geeft dan aan dat ze met Pento wil werken. De grootste van de kudde, want dan kan ze tenminste goed oefenen met haar doel. Ik vraag haar of ze die keuze maakt vanuit haar gevoel, of vanuit haar verstand. Ze kijkt me vragend aan en zegt dat ze het zeker weet. Dit is de goede keuze. Ik neem Pento voor haar mee naar de poetsplaats en zet hem vast aan een lang touw. Ik vraag haar of ze hem zou willen poetsen terwijl ze eens nadenkt over hoe ze haar doel precies zou willen formuleren.
Linda neemt een borstel ter hand en begint me wederom te vertellen waarom dit doel zo belangrijk voor haar is. Ik vraag haar het dit keer aan Pento te vertellen. Ik heb het immers al gehoord. Linda babbelt er vrolijk op los en Pento staat wat onrustig te draaien. Linda lijkt dit niet op te merken, ze borstelt, al pratend, rustig verder. Als Linda zich tussen de muur en Pento in begeeft om ook zijn andere kant te kunnen borstelen, zet hij stap voor stap een pasje opzij, totdat Linda hem alleen nog met gebogen arm kan borstelen. Ondertussen praat ze rustig verder.
Ik vraag Linda hoe het op dit moment met haar doel gesteld is. Hoe zat dat ook alweer met die grenzen? Linda geeft weer aan dat dit doel heel belangrijk voor haar is en borstelt al babbelend verder. Dan zet Pento langzaam een hoef op haar voet. Niet zo stevig, maar net genoeg om haar vast te zetten. Ik vraag haar nog een keer hoe het met haar doel staat. Ze kijkt me wat vragend aan. "Ik zit vast", zegt ze. Ik vraag haar of ze dit gevoel herkent. Ja dit kent ze wel, maar waarom gebeurt dit nu?
Ik vraag haar hoe ze het vindt om zo tussen het paard en de muur geklemd te staan. Ze kijkt even om zich heen en haalt haar schouders op. Ze had het nog niet op die manier bekeken. Haar voet wordt nog steeds op zijn plek gehouden door een paardenhoef. Ik vraag haar hoe ze zich nu voelt. Ze wordt stil. Na een paar tellen en een diepe zucht geeft Linda aan dat ze wel begrijpt dat Pento haar vast heeft gezet. Ze was zo druk met haar gedachten, dat ze niet eerder had waargenomen dat Pento al veel eerder haar grens had overschreden. Ze had hem gewoon zijn gang laten gaan... Onthutst kijkt ze me aan. Ze geeft aan dat ze misschien eerst wil leren om haar grenzen zelf te kunnen ervaren en daarna pas om ze ook naar anderen aan te geven.
Linda kan inmiddels prima grenzen ervaren, erkennen en aangeven. Haar wereld is veranderd, net als die van haar kinderen, man en haar collega's...